Pellong in de politiek

Iedereen kent ze of heeft ze ooit al eens ontmoet: de politiekers. Voor wie het niet weet, dat zijn de mensen die om de vijf of zes jaar plots opduiken in het straatbeeld. Ze lachen en zwaaien naar iedereen, klampen iedereen aan om een praatje te slaan, sturen massaal vriendschapsverzoeken voor facebook, zijn bijzonder sterk geïnteresseerd in onze mening en beloven dat ze de wereld gaan veranderen na de verkiezingen en vooral dat ze het beter gaan doen dan de vorige keer. Daarbij zijn ze duidelijk ook heel verliefd op hun eigenbeeld want ze delen met gulle hand foto’s van zichzelf uit en kleven hun mooiste eerste communiefoto, overladen met een laagje photoshop, langs de kant van de weg. Daarnaast zijn ze er zeker van dat we zonder hen absoluut niet verder kunnen, dat zij de slimste zijn en daarom zullen ze het nu eens allemaal gaan regelen voor ons. Hun heilige mantra is dan ook: wij zijn er altijd voor u!!!

Helaas blijft deze ideale wereld niet lang bestaan en verliest hun mantra alle kracht, want al direct na de verkiezingen en het moment dat de postjes en inkomens verdeeld zijn, kunnen ze plots niet meer lachen en zwaaien ze niet meer naar iedereen. Ze kunnen ook hun telefoon niet meer opnemen en hebben een secretaresse in dienst die iedereen een standaardantwoord stuurt waarin ze de mensen vertellen dat ze zich maar moeten wenden tot de gemeentelijke diensten. Ze staan niemand meer te woord en mogen zeker thuis niet meer lastig gevallen worden. Een totale metamorfose waar al menig onderzoeker zijn of haar hoofd over gebroken heeft, maar nog geen verklaring voor gevonden heeft. Men vermoedt dat het de ziekte van ‘veelbelovenenweiniggeven’ is.

Probleem is dat we in ons ‘vrij landje’ dan eigenlijk nog verplicht zijn om voor deze mensen te gaan stemmen. Gelukkig lijkt het tij te keren en zouden we voor de verkiezing van de gemeentelijk stamhoofden in 2024 niet meer moeten gaan stemmen.

Dat bracht me op een idee en misschien zou zo’n politieke carrière toch iets voor mij zijn.  Daarom ga ik ook mijn steentje bijdragen tot de democratie en heb de partij NOPPES opgericht.

Het is een serieuze onderneming en ik heb zelfs al een paar kandidaten die zich op de lijst gaan plaatsen. Let op, onze selecties zijn niet mals hé. Zo moet elke partijgenoot zijn of haar opleiding genoten hebben in de Universiteit van ‘Roste Mon’ of een gelijkwaardige kwaliteitsetablissement.  De bedoeling van onze partij is om alle kiezers ervan te overtuigen om zeker niet op onze lijst te gaan stemmen en die zondag gewoon thuis te blijven.

Als we onze doelstellingen bereikt hebben en we na de verkiezingen NUL stemmen hebben, dan kunnen we onszelf uitroepen tot winnaars van de verkiezingen en zes jaar lang lekker doen waar we zin in hebben en de rest gewoon negeren. Na zes jaar dan stellen we ons terug kandidaat en begint de hele reutemeteut opnieuw.
Politiek is toch heel eenvoudig hé?
Ingewikkeld?
….Neen toch? 🙂