Wie in de 60’er jaren hier reeds rondliep zal zich ongetwijfeld het jeugdfeuilleton ‘Johan en de Alverman’ nog herinneren. Deze serie, welke in Bokrijk werd opgenomen, kwam op de buis in 1965 en ging over een jonge dokter Johan, die de ‘Alverman’ ontmoet. De Alverman komt uit een geheime wereld: Avalon. Samen beleven ze heel wat avonturen en Johan wordt verliefd op Rosita, de dochter van Don Cristobal de Bobadila, een edelman. Één van de knechten van Don Cristobal de Bobadila, is de indiaan Otorongo. Otorongo moet Rosita uit de buurt houden van dokter Johan en dat zorgt uiteraard voor heel wat animo.
Otorongo draafde in de serie rond met zijn paard of met de koets van Don Cristobal de Bobadila en haalde daarbij soms halsbrekende toeren uit. Hij was heel kort van stof; hij antwoordde bijna op elke vraag: ”oef”. Je kan er prat op gaan dat op elke schoolspeelplaats er kinderen waren die Otorongo gespeeld hebben. Hij was, voor de jeugd, al vlug een legende.
Otorongo werd vertolkt door Dolf De Winter uit Wetteren, maar wat veel mensen niet weten is dat Dolf eigenlijk op 13 september 1927 in Serskamp geboren werd. Kort na zijn geboorte verhuisde de familie De Winter naar ‘den Boskant in Wetteren’.
Dolf had al vlug een speciale band met dieren, vooral met paarden. Hij was een prima ruiter en met zijn paard Winny haalde hij diverse stunts uit. Hij ging zelfs tussen de benen van het paard liggen. Het was, net door dat stuntwerk, dat hij gevraagd werd om de rol van Otorongo te vertolken.
Hij maakte van zijn thuis in den Boskant een manège en doopte deze de ‘Otorongohoeve’. Kort na de serie werd in Wetteren een optocht georganiseerd met de acteurs van Johan en de Alverman. Toen zag ik Otorongo, Rosita en vele andere acteurs voor het eerst in levende lijve. Een stoet die me altijd zal bijblijven. Ik herinner me nog dat Otorongo samen met Guy de Sénancourt, een van de stoute jongens uit Johan en de Alverman, samen te paard de stoet openden. Rosita die zat op een praalwagen op een schommel. Ja, het blijft in mijn geheugen gegrift. Het was toen echt als Hollywood in Wetteren.
Later had ik het geluk om Dolf persoonlijk te leren kennen. Ik had al een jaar les gevolgd in een manège in de buurt en ging bij Dolf eens langs. Hij vroeg me wat ik al kon met een paard en liet me eens rondrijden met ‘Chouchou’ in de weide. “Kan je al galopperen?” vroeg hij me, waarop ik ontkennend moest antwoorden. Hij lachte zijn witte tanden bloot en vroeg me of hij het mij eens moest leren, waarop ik ja antwoordde. “Hou u maar goed vast” riep hij en gaf ‘Chouchou’ een tik op zijn billen waarop het paard in een zachte galop met mij de weide rondliep. Ik had de cadans onmiddellijk te pakken en zoals Dolf voorspeld had, kon ik binnen de minuut galopperen.
Ik ben daar dan jaren blijven hangen en heb met Dolf heel wat afgelachen en vooral heel wat opgestoken van paarden. Hij voelde ze instinctief aan en heeft meer dan één ‘probleempaard’ zadelmak gemaakt. Het is dan ook meer dan verrassend dat Dolf op 8 juli 1988, op de leeftijd van 60 jaar, verongelukte toen hij uit een sulky viel en ongelukkig met zijn hoofd tegen een paal terecht kwam.
Tijdens zijn begrafenis werd zijn kist vervoerd in een koets, getrokken door 2 paarden. Daarachter liep zijn paard, met de rijlaarzen van Dolf omgekeerd in de stijgbeugels. Dit laatste is een teken dat een groot krijgsheer is gestorven en dat het paard nooit meer door hem zal bereden worden. Toen iedereen op het kerkhof rond de kist van Dolf verzameld was voor het laatste afscheid begon zijn paard luid te hinniken. Ik kan u verzekeren, dat ging bij iedereen door merg en been en elke aanwezige begreep dat het paard op zijn manier afscheid nam van zijn meester.
