Is fusie nog steeds ruzie?

‘Fusie is ruzie’, met deze verkiezingsslogan pakte Eliën Crombeen in Serskamp uit voor de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 1976. Daarmee verwees hij naar de verplichte fusie van gemeenten die ons op 1 januari 1977 te wachten stond.

De Belgische Senaat had op 23 december 1975, met 100 stemmen voor en 15 tegen, het wetsontwerp over de samenvoeging van gemeenten en de afschaffing van de randfederaties aanvaard. Ik kan u verzekeren dat er toen heel wat kaarsen werden gebrand in Serskamp omdat ze toch zeker niet bij Wetteren zouden moeten gaan.

Het zal geen gemakkelijke oefening geweest zijn, maar uiteindelijk was de kogel dan toch door de kerk en werden Serskamp en Schellebelle, samen met Wichelen, één gemeente. Serskamp en Schellebelle werden vanaf dan deelgemeenten van de fusiegemeente Wichelen. Waardoor Wichelen zelf de hoofdstad werd van het nieuwe ‘koninkrijk’’.

Elke deelgemeente voelde zich gepasseerd en elk had zijn redenen om aan te nemen dat de verdeling zeker niet eerlijk gebeurd was. Schellebelle en Serskamp samen, ja daar konden ze zich nog iets bij voorstellen, maar waarom Wichelen begot? Deze vraag werd in Serskamp en Schellebelle meermaals gesteld. Om één of andere reden, was Wichelen, voor ons in Serskamp, een gemeente heel ver van ons bed. We moesten al richting Dendermonde rijden om in Wichelen te komen en zelfs het dialect is daar anders (dit was toen zelfs één van de argumenten tegen deze fusie).
Maar gedane zaken nemen geen keer en de fusie was een feit. Het was Dr. Galmart (Romain den doktoor) uit Schellebelle die de twijfelachtige eer had om als eerste burgervader de fusiegemeenten door de eerste fase te leiden (of was het lijden?). Hoe goed ook bedoeld of, hoe logisch sommige beslissingen waren, er werd steeds minutieus op nagezien dat de ene gemeente zeker niets meer kreeg dan de anderen. Er werd toen en er wordt nog steeds in hokjes gedacht. Het feit dat de eerste decennia op alle deelgemeenten de gemeentehuizen nog gewoon openbleven en bleven functioneren heeft daar zeker aan bijgedragen.

Ondertussen zijn we 46 jaar later en zijn er na Romain den doktoor nog drie andere stamhoofden de revue gepasseerd: John Taylor, Werner Van Der Eecken en Kenneth Taylor (of zoals ze in de volksmond wel eens genoemd worden: Jolly Johnny, Woeste Werner en Kleinen Taylor) en heeft het concept fusie zijn nut bewezen. Toch horen we nog steeds opmerkingen als zou alles naar Wichelen gaan, of naar Schellebelle of zelfs naar Serskamp enz. Sommigen voelen zich nu eenmaal vlug benadeeld. Waarschijnlijk is dat iets typisch voor de mensheid dat ze niets liever hebben dan dat alles bij het oude blijft. Denk maar aan de vele mensen die nog steeds alle prijzen omrekenen naar Belgische Franken en zweren dat de euro alles duurder gemaakt heeft. Neen, voor sommigen is de fusie dan ook nog steeds niet verwerkt.

Nu dienen nieuwe (vrijwillige?) fusies zich aan. Waar de lokale bestuurders er eerst niets in zagen, logisch want dan verkleint hun kans op een postje in het bestuur, komen ze nu toch op de proppen met voorstellen voor mogelijke huwelijken met een aantal aangrenzende fusiegemeenten. Er is zelfs een hele mediashow opgezet waaruit moet blijken dat de mening van de doorsnee burger nu plots wel belangrijk zou zijn. Maar ze vergeten één ding te vermelden: om te trouwen moeten ze met twee zijn en niet elke deelgemeente ziet het zitten om met Wichelen in het bootje te stappen. Volgens kwatongen zou dit alles te maken hebben met de grootte van de bruidsschat. Sommigen kunnen zich ook niet van de indruk ontdoen dat er achter de schermen al druk gelobbyd is bij de kandidaat fusiegemeenten over hoe en wat er kan en belangrijk: wie er nog zeker van zijn ‘werk’ kan zijn na de fusie. Wie zal het zeggen?

De oppositie is opvallend stil. Waarschijnlijk is dat ook het enige dat ze nu kunnen doen aangezien Wichelen het laatste decennia nog door één partij en bij uitbreiding door slechts een paar verlichte geesten, gedirigeerd wordt ofwel beseffen ze ook dat elk voorstel meer tegenstanders dan voorstanders zal hebben. Slechts weinigen zien het immers zitten om opnieuw te fusioneren. Iemand wist me te vertellen dat het gemeentebestuur dan zoiets zou worden als het parlement in Brussel: moeilijk bereikbaar en weinig voeling met de mensen zelf. Met andere woorden, het is zoals ze in Serskamp zeggen: “Pas het mee stijve handen“.

Wat de uitkomst zal zijn, dat weten wij nog niet, we zullen het wel zien. Maar wat me wel opvalt is dat de ouderen het nu nog weinig of niets kan schelen met welke gemeente we uiteindelijk zullen samengaan. De jongere generatie is er duidelijk meer mee bezig en waarschijnlijk zullen zij het dan zijn die binnen 20 jaar zullen klagen dat Wichelen benadeeld wordt binnen de nieuwe fusiegemeente en steeds blijven verkondigen dat ze in Wichelen wonen, net zoals er bij ons nog velen zijn die niet ‘van Wichelen zijn’, maar wel van de Bruinbeke, Billegem, Boeygem, Serskamp of Schellebelle. De geschiedenis zal zich waarschijnlijk weer herhalen. De mens is toch een raar beest hé 😊. Of is fusie nog steeds ruzie?

Over 200 jaar zullen er dan waarschijnlijk verhaaltjes komen die beginnen met: ”Er was eens heel lang geleden, een dorpje dat men Serskamp noemde en waar er kerels woonden zoals de Puck en Dolfken den beiër…”