Je ziet ze de laatste tijd overal opduiken: de BIN of Buurt Informatie Netwerken. Borden aan de kant van de weg geven al aan van zodra je een BIN – Buurt Informatie Netwerk betreedt.
Voor de mensen die het niet zouden kennen, een BIN of Buurt Informatie Netwerk is een samenwerking tussen de lokale politie en de buurtbewoners, waarbij de buurtbewoners zich engageren om de politie meteen te informeren zodra ze iets verdachts opmerken. Omgekeerd kan de politie, naar aanleiding van een melding van b.v. een inbraak, ook het informatienetwerk vragen om mee uit te kijken naar een verdacht voertuig of personen. Zeg maar een gezonde sociale controle en een gestructureerde samenwerking van de buurtbewoners met de politie. Zeker en vast een lovenswaardig initiatief en helaas nodig de dag van vandaag, alleen al omdat het sociaal contact op veel plaatsen verwatert.
Maar hoe ging het er vroeger dan aan toe?
Een belangrijke schakel was toen zeker en vast de lokale ‘Champetter’. Deze liep van ’s morgens tot ’s avond wel ergens rond in zijn gemeente. Je kon hem zelfs al eens tegen het lijf lopen in een café. Daardoor werd de champetter dan ook vrij gemakkelijk aangesproken want iedereen kende hem bij naam, voornaam en bij uitbreiding zelfs zijn hele gezin. Aangezien hij bijna iedereen kende in de buurt, slaagde hij er meestal vrij vlug in om snoodaards te betrappen wanneer ze over de schreef gingen, en waar nodig werden de problemen soms in der minne geregeld. Zo was iedereen tevreden.
Maar alles verandert en de champetters verdwenen van het toneel. Nu proberen de wijkagenten deze taak in te vullen, maar met alle respect naar deze mensen toe, die dagelijks hun best doen om alles in goede banen te laten verlopen, het is niet meer hetzelfde. Deze wijkinspecteurs zijn gebonden aan uren en vooral, heel veel regels. En …, niet iedereen staat nog te springen om een wijkinspecteur nog in vertrouwen te nemen en verdachte zaken te melden. Voor heel wat mensen geldt de slogan: ‘Ik bemoei mij er niet mee”. Waar de leuze van de drie musketiers was: “één voor allen, allen voor één” , is het nu helaas nog al dikwijls: “me, myself and I”.
Misschien dat een BIN, behalve wat meer sociale controle, ook mag bijdragen tot meer sociaal contact onder de buren. Ik hoop het van harte!
En de belangrijkste sociale controle vroeger waren zeker ook de ‘media watchers avant la lettre‘. Je had toen in elke straat wel een aantal mensen die, gedreven door een gezonde portie nieuwsgierigheid het doen en laten van anderen dagelijks observeerden. Zij waren er als de kippen bij om hun ‘kennis’ met de rest van hun buurtgenoten te delen. Helaas zijn deze met uitsterven bedreigd, maar hier en daar kom je ze nog wel eens tegen. Walter De Buck heeft er zelfs een liedje over gemaakt 😊.